Hoofdstuk twee van de 'nog later te bepalen'-delige serie over ons moer'landje. Alle wel bekende clichématige gebreken en geneugten van ons Hollanders zullen de revue passeren. In hoofdstuk één heb ik ons nationaal bekendste karaktergebrek besproken, namelijk de betutteling. Vandaag bespreek ik één van ons meest hilarische exportproducten. Namelijk de polonaise!
De Polonaise
Met carnaval op de deurmat en zowel de Olympische Spelen als het Wereld Kampioenschap voetbal in het vooruitzicht zal de polonaise de komende tijd niet weg te denken zijn uit ons gezichtsveld. In het Holland Heineken Huis in Vancouver zal met enige regelmaat een lange lint van mensen de ruimte vullen, met de altijd vrolijke en flamboyante Erica Terpstra voorop. Als er iets is waar wij Nederlanders goed in zijn dan is het wel feesten. Veel zweet, herrie en bier gaat er mee gepaard om ons in staat van opperste geluk te brengen. Wij zijn geen bourgondisch volk die bij een zoetzappige muziek elkaar anekdotes vertellen onder het genot van een goede rode wijn. Nee, wij willen kleine ruimtes met zoveel mogelijk mensen, hoempapa muziek zo luidruchtig dat ons alleen maar verstaanbaar kunnen maken doormiddel van een ongecontroleerde vorm van gebarentaal, of door elkander flink in het oor te tetteren.
"Bier en tieten lalalalalala". Weinig complex maar maximaal effectief.
Carnaval...een schitterende tijd. Als Noordeling hoor je dit festijn eigenlijk niet te begrijpen. Er over praten boven de rivieren is al praktisch een zonde. Hier in het Noorden leeft de polonaise niet zoals die zuiderlijker van ons land wel de harten van het volk vult. Het zou ons Noordelingen niet slecht doen om eens van onze stugge stoel af te komen en eens ondoordacht kapot te gaan. De polonaise is eigenlijk ook een schitterende uiting van saamhorigheid en eenheid. Een hand op de schouder van je buurman en als één geheel naar voren schuifelen. Prachtig toch?
Zelf kijk ik uit naar de komende weken/maanden. Als voetballiefhebber kan ik niet wachten tot de bal begint te rollen in Zuid-Afrika. Sowieso als sportliefhebber zit ik nu al ongeduldig op mijn stoel te schuiven totdat de vlam ontsteekt in Canada, maar bovenal kijk ik uit naar het feest van onder de rivieren, het van oorsprong Katholieke feest waar zondigen eerder een verplichting is dan een straf. Het feest dat het volgende nummer naar ongekende hoogten kan brengen. Jos van Oss kom er maar in!!!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten