Terwijl we Groningen centrum binnenrijden denk ik even in mezelf hoe ik meestal mijn maandagavond invul. Verder dan wat sporten en languit op de bank liggend, kijkend naar de wekelijkse 'SBS6 maandag mega blockbuster movie' komt het meestal niet. Dan toch liever een avond invulling als deze. Niet elke week kan je een band zien met het talent zoals je dat in de Editors vind. Misschien dat ik er niet meer objectief naar kan kijken, maar wat goed is dat mag benoemd worden.
Aangekomen bij de Oosterpoort lijkt het nog opvallend rustig te zijn. Van andere concerten op dezelfde locatie kan ik me herinneren dat het altijd wringen is bij binnenkomst. Vanavond lijkt dat mee te vallen. Of dat aan het lage bezoekersaantal gaat liggen of aan een goed georganiseerd evenement gaan we snel genoeg merken. Aangezien de garderobe al volhangt en de rolluiken zodoende alweer gesloten zijn, lijkt het erop dat een goede organisatie het meest waarschijnlijk lijkt, gelukkig. Na wat zoeken en vragen vinden we op een bovenverdieping nog een alternatieve plek om onze jas tijdelijk achter te laten. Waarna een goedgeluimde beveiligingsmedewerker ons de ontvangsthal binnen begeleid . Het geroezemoes van pratende mensen stroomt ons tegemoet. Een vertrouwd en hoopgevend geluid. Ondanks dat het druk is aan de bar hoeven we niet lang te wachten op onze broodnodige alcoholische versnapering.
Tijd voor het voorprogramma. "Wintersleep" en "The Maccabees" moeten het publiek, waar wij ook toebehoren, vanavond opwarmen voor de hoofdact. Het is nog relatief rustig in de zaal als het licht dimt en het geluid van stationair draaiende muzikanten de ruimte vult. Al snel blijkt dat we "Wintersleep" al hebben gemist aangezien de eerste tonen van het openingsnummer een redelijk bekend nummer van "The Maccabees" representeren. Een duidelijk nerveuze zanger heeft het moeilijk. Het publiek merkt het en dat maakt het voor hem niet eenvoudiger. Gelukkig is de gemiddelde Groningse concertbezoeker sportief genoeg om een bemoedigd applause richting het podium te sturen. Na gelang de heren muzikanten meer nummers ten gehore brengen stijgt ook het niveau van de muziek. Alleen één van de gitaristen blijft achter, maar die weet de aandacht van zijn gebrekkige talent af te leiden door storend actief gedrag te vertonen op het podium. "The Maccabees" hebben in hun opdracht voldaan. Ze hadden entertainment waarde en iedereen stond klaar voor de reden dat we ons in De Oosterpoort hadden verzameld.
Toepasselijk begonnen de Editors met "An end has a start". Daarmee kozen ze voor zekerheid en lieten het publiek de tijd om te wennen aan de nieuwe sound zoals we die onder andere kennen van "Papillon". Het niveauverschil was gelijk duidelijk. Hier stond een band, een eenheid te spelen. Het talent en plezier spat van het podium af. Zanger Tom Smith hoeft niet warm te draaien, die is gemaakt voor het podium. Zijn herkenbare, excentrieke stemgeluid kent meerder lagen. Een groot aantal komen al naar voren in dit openingsnummer.
Het lauwwarme publiek in De Oosterpoort stijgt elke noot een paar graden Celsius. Als de band dan gelijk door knalt met de hits "Bones" en "Racing Rats" is het dak er figuurlijk af. Vooral "Racing Rats" brengt het publiek in beweging.
Ondanks dat de Editors een nieuwe 'sound' hebben staat er geen nieuwe band. De kracht van de Editors is nog altijd hetzelfde. Er staan vier podiumdieren te spelen. Feilloos switchen ze van de oude, herkenbare stijl, naar de nieuwe, semi-elektronische stijl die we kennen van hun nieuwste album. Leuk om te zien is hoe bassist(Russel), gitarist(Chris) en zanger(Tom) met het grootste gemak wisselen van synthesizer naar gitaar en terug. Dit in combinatie met een goed getimede lichtshow maakt het plaatje compleet.
meer volgt later...
Volgende blog
- Interpol
- Sienctoligy
- John Fruscanti
- De zin en onzin van Twitter
- Politiek café (uitgesteld)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten